mi casa es su casa y muy fría

Hola!

Vandaag alweer de 10de dag dat ik in Cusco ben en het lijkt alweer een eeuwigheid geleden dat ik vast zat op het vliegveld in Lima. Want nee, de heenweg ging niet helemaal zoals het zou moeten gaan. In Lima moest ik onverwachts mijn koffer halen om opnieuw in te checken en omdat het vliegtuig al later was en mijn koffer natuurlijk als allerlaatste uit het vliegtuig kwam, kreeg ik na een sprintje naar de incheckbalie te horen dat ik niet meer in het vliegtuig mocht. Aan papa's uitspraak 'Je gaat alleen, maar je bent nergens alleen en overal zijn mensen die je willen helpen' begon ik toch licht te twijfelen toen ik twee uur lang tussen dezelfde twee balies heen en weer werd gestuurd en niemand iets 'kon' (lees; wilde) doen. Toen ik op mijn boze uitroep 'Well somebody has to give me a new ticket, so somebody has to help me' het antwoord 'Not us..' kreeg kon ik wel huilen. Maargoed ik schrijf dit vanuit Cusco; dus de aanhouder wint!
In Cusco werd ik op het vliegveld omhelst en gekust door een vrouw (ik stond wat onhandig met een uitgestoken hand) en in een taxi gestopt. De vrouw bleek later Venus te zijn en met haar zou ik wonen in een klein huisje, zonder koelkast en heeeele koude douche. Een van de eerste dingen die ze zei was 'mi casa es su casa, mi amor'. Ik voel me heel erg thuis in het huisje en ze is ook heel lief voor me. We verstaan elkaar slecht maar het gaat steeds beter! De twee dingen die er toch voor hebben gezorgd dat ik overpkaatsing heb aangeveaagd zijn de afstand van het centrum en het feit dat ik alleen zit. Daarnaast krijg ok heel weinig eten (avond; toastjes met jam bijvoorbeeld) en heb ik dus maar een eigen eetvoorraad aangeschaft (special thanks to Papa en Mama en Renske voor de chocolade en koeken). De zoon van Venus is trouwens net zo gastvrij als haar; ik ben er een keer geweest en ook dat moest ik ECHT beschouwen als mijn eigen huis.
Ik merk nu al dat ik nog uren door kan praten over iedere dag; maar laat ik probeten heel kort te zijn om de aandacht er bij te houden ;). Ik volg iedere doordeweekse dag spaanse lessen van 08.30-13.00. Iedere vrijdag ga je een praktijkdeel doen; dit keer was dat in o ze groep een bezoek aan het chocomuseo. De sfeer binnen de school is heel goed. Er worden veel activiteiten georganiseerd naast de lessen en iedereen praat heel makkelijk met elkaar en is heel behulpzaam!
Ik ga jullie deze keer niet bezighouden met wat ik allrmaal gedaam heb; dat komt de volgende keer wel weer. Ik zal deze blog afsluiten met de dingen die me het meeste zinn opgevallen:
- peruanen zijn heel erg klein; in de bus pas ik niet met mijn benen tussen de stoeltjes en als ik moet staan sta ik gebukt tegen het plafond
- er zijn hier heeeel veel wilde honden (thank god ben ik ingeënt voor rabiës)
- alles wat je hier zegt is 'interesante' (ook als je zegt om 7 uur te zijn opgestaam)
- zebrapaden en stoplichten hebben geen functie hier
- de taxis die hier betrouwbaar zijn daar wil je in nederland niet dood in gevonden worden
- 'masage, amiga?' hoor je hier 100x per dag
- er zijn hier nergens verwarmingen (maar wie heeft er ook een verwarming nodig als het min 4 is en de douche iedere dag ijskoud is? ..... IK!!!)
- je kust hier iedereen aan wie je wordt voorgesteld, ook weer als je weg gaat (en geen woord hebt gewisseld)

Zoals ik al zei kan ik nog uuuuren doorgaan en is dit maar een heel klein deel van alles. Ik moet zelf alleen ook gaan om te lunchen in de stad (eerste keer warm eten in 11 dagen!!!!). Ik woon sinds vrijdag ook samen met een canadese man van 55/60jaar oud (inclusief cowboyhoed). Mijn eerste gezichtsuitdrukking toen ik binnen kwam kunnen de meeste van hullie je wel voorstellen, maar nu kan ik er wel om lachen. Ik hoop alleen toch overgeplaatst te worden, want mijn verblijf doorbrengen met iemand die al door zijn rug gaat als hij in kleermakerszit heeft gezeten was niet echt mijn plan..

Jullie horen volgende week meer!
Ciao!