MaPi adventures

Hola chicos/muchachos/amigos

Ik begin deze week even meteen bij het einde; dit weekend was namelijk echt het hoogtepunt van mijn week! Ik ben eindelijk naar Macchu Picchu geweest en kan Peru nu zonder schaamte verlaten. Ik heb hier namelijk steeds met de angst gezeten dat ik niet naar MaPi zou kunnen door een of andere rare omstandigheid en het idee dat ik terug zou komen uit Peru zonder MaPi gezien te hebben vond ik te genant voor woorden. En wat was het een tof weekend! MaPi is echt ontzettend mooi en indrukwekkend. Je moet er dan ook wel erg veel moeite voor doen om er te komen. Ik had besloten deze tour alleen te doen, omdat iedereen die ik hier kernde de vierdaagse jungletrail ging doen en dit niks voor mij was. Ik heb de tour dus in mijn eentje geboekt, maar ben met een groep van 11 in een busje vertrokken. Toen ik braaf op tijd stond te wachten bij de agency, kwam ik er al snel achter dat ik weer het slachtoffer was van de peruaanse mentaliteit. Er was niemand om me op te halen en ondanks dat de vrouw beweerde dat er echt wel iemand zou komen, ben ik blij dat ik zelf iemand heb gebeld. De busreis naar Hidroelektrika duurde zes uur, maar was ontzettend gaaf. De landschappen veranderden steeds en waren onbeschrijfelijk mooi. Op een gegeven moment zaten we compleet in de wolken. Deze keer in de bus werd ik 'aangenaam' verrast door zes uur banjomuziek (in plaats vaan panfluit dit keer). De uitspraak van een jongen uit mijn groep 'my god, i think this is track 80' zegt wel genoeg over de eentonigheid van de muziek... De rijstijl van de Peruanen heeft alleen niet echt mijn voorkeur en het vrezen voor mijn leven in een busje is hier een beetje standaard geworden. Ze doen hier niet aan vaart minderen wanneer het regent, mistig is, glad is, afgronden dicht bij zijn of als er in de bergen, met non stop bochten, tegenliggend verkeer komt. Toeteren is hier voldoende en wie het langst volhoudt mag als eerste erdoor. Maargoed, ik leef nog, dus misschien is de Nederlandse rijstijl gewoon overdreven voorzichtig.. Vanuit Hidroelektrika moesten we 2.5 uur door de vochtige jungle lopen (geweldig met mijn obsessie voor het goed zitten van mijn haar), iets waar ik totaal niet op voorbereid was. Mijn tas bleek veel zwaarder dan gedacht en de tocht leek oneindig te duren. Uiteindelijk dook er uit het niet een super leuk stadje op en na een uur wachten werden we in de chaos opgehaald naar ons hostel (welcome to Peru). Aguas Calientes doet zijn naam eer aan, want ik heb hier de warmste en lekkerste douche gehad sinds ik in Peru ben (er kwam zowaar meer als één straaltje water uit!). De volgende ochtend moesten we om vier uur (!!!) op om een buskaart te kopen naar MaPi. De rij was toen al een kilometer lang, waardoor we alsnog te laat aankwamen en de gids al vertrokken was. Maar wauw, wat is MaPi extra mooi als de zon net opkomt en wat was het het waard om om 4 uur op te staan! De terugweg daarentegen, wat een hel was dat. In de brandende zon één uur lang naar beneden op trappen die nauwelijks trappen te noemen zijn, met wederom een zware rugzak. Daarna opnieuw 2 uur door de jungle. En ja, de jungle is mooi. Maar nee, genieten deed ik er niet meer van op dat moment. Maar achteraf ben ik trots dat ik gelopen heb en niet de trein heb genomen. Zoals de Zuid-Afrikaanse vrouwen met hun leuke accent zeiden 'Hollandsche meisje, look at you girl. We take our hat of!'. Daarna dan eindelijk richting het einde met opnieuw een zes uur durende busreis in totale mist. De combinatie van de rijstijl en een auto die in de afgrond was gezakt, zorgde ervoor dat ik niet erg op mijn gemak in de bus zat en erg gelukkig was toen ik weer veilig thuis in Cusco was (inclusief spierpijn, blaren en brandwonden van het schuren van mijn tas).

In Cusco gaat het verder nog steeds heel erg goed met me en blijf ik het hier naar mijn zin hebben. Ondertussen zijn er al wel veel mensen vertrokken, maar dat maakt niet dat ik niet uitkijk naar mijn laatste tien dagen. De tijd gaat zo ontzettend snel en ik ga er dan ook nog optimaal van genieten! Op mijn project gaat het goed. Ondertussen is er 1 meisje geadopteerd, wat ik wel lastig vond om te zien. Ze werd overladen met spullen en nieuwe kleren en kreeg naar mijn mening veel te veel invloeden waar ze niet mee om kon gaan. Toen we afscheid namen van haar met een feestje een paar dagen later, leek het gelukkig goed met haar te gaan en denk ik dat ze goed terecht komt! De kinderen blijven schatjes en iedere keer blijven ze vragen of ik terugkom (tu vas a venir?). Dit is toch wel iets wat me voldoenig geeft.
Het eten begint me hier toch wel de keel uit te komen. De rioolsoep komt steeds vaker op tafel en de vormen van quinoa hier zijn ook niet echt mijn smaak (al lijkt de combinatie van quinoa, knakworst, kaas, room, aardappel en tomatensaus me voor niemand echt een toppertje). Ook de koude aardappeltaart zonder vis, maar met vissmaak was niet een van mijn favorieten. Zoals mijn roomie al zei 'als iets naar vis smaakt, maar geen vis heeft, dan betekent dat gewoon dat het rot is'. De reactie van degene die als eerste een hap neemt is dan ook vaak te voorspellen en de vaste uitspraken worden nu ook 'what the hell is this' en 'yup, its dry again..'.

Gisteren heb ik voor een deel van het geld dat ik van mijn lieve familie heb gehad 5 bordspellen gekocht voor maar 110 soles (dankzij jullie heb ik 400 soles te besteden!)! Vandaag ga ik er een paar meenemen en ik weet zeker dat ik ze er ontzettend blij mee ga maken!

Volgende week horen jullie meer en dan zit het er al weer bijna op...

Besos, Karlijn.