lonely little girl in (stupid) Lima

Hola chicos,

Deze laatste blog schrijf ik vanuit Lima in plaats van Cusco. Toen ik vanochtend in Lima aankwam waren de mensen net zo behulpzaam (NOT) als op de heenweg. Ze wilden me niet in het Engels helpen en vervolgens ook niet meer in het Spaans, wat betekende dat ik geen hotel had. Uiteindelijk heb ik besloten een hele dure kamer te huren aan de overkant van het vliegveld, waardoor ik me nu net het jongentje van home alone 2 voel. In mijn eentje in een kingsize bed het eten uit de minibar eten! Anders dan het jongetje voel ik me wel eenzaam. Ik mis mijn leuke roommate, ik mis cusco en alle mensen en dingen die ik daarin kende. Want ja, het viel me donderdag en vandaag heel erg zwaar. Zes weken is lang genoeg geweest om een heel nieuw leventje op te bouwen waat ik ontzettend aan gehecht ben geraakt en wat me stiekem beter beviel dan in Nederland. En ja, ik had zeker in de laatste weken gigantische irritaties als we weer de zoveelste smerige puree, brood of wat voor prut dan ook kregen. En ja, ik had ook mijn irritaties wanneer ik zwarte haren in AL mijn spullen en bed terugvond en wanneer de douche (zoals altijd) weer eens niet meewerkte. Maar buiten dat; wat is Cusco geweldig en wat heb ik een onvergetelijke tijd gehad. Cusco is de stad voor mij waar ik me binnen een week overal thuis voelde, waarin ik zoveel leuke en lieve mensen heb leren kennen, waar ik zoveel heb geleerd en waar ik zoveel nieuwe dingen heb gedaan. Wie mijn eerste blog heeft gelezen weet nog dat ik (zacht uitgedrukt) echt geen zin had om te gaan. Maar tegen mijn verwachtingen in heb ok er een ervaring bij die in mijn ogen niet beter had kunnen zijn.
Deze twee weken die ik moet bijwerken voor mijn blog stonden veel in het teken van veel afscheidsetentjes die traditie zijn geworden, lekker veel stappen, veel gezelligheid met mensen die ik echt als vrienden ben gaan beschouwen , toch wel erge walging van het etenen PARAPENTEN. Daarnaast heb ik op mijn project gemerkt dat je zonder veel woorden een echte band op kan bouwen met kinderen. De kinderen die me in het begin niet zo intetessant vonden, kwamen steeds vaker naar me toe om te knuffelen. De kinderen waarden het zo dat je komt, dat ik me realiseer hoe makkelijk het kan zijn om iemand een plezier te doen. En ik moet toegeven dat ik vaak de neiging had om niet te komen en er zeker dagen waren dat ik me verveelde; maar mijn laatste dagen hebben me doen realiaseren dat het er wat toe heeft gedaan wat ik heb gedaan. De glundering in de ogen van zowel de moeder als de kinderen toen ik ze prentenboeken en armbandjes gaf is voor mij dan ook onvergetelijk.
Een anderssoortige (meer sentimentele) blog deze keer. Maar nu ik weg ben uit Cusco realiseer ik me pas hoe goed ik me daar voelde en hoe vanzelfsprekend alles was. Ik had nog veel meer weken in Cusco kunnen leven en moet eerlijk toegeven dat ik er heel erg tegen op zie om naar Nederland te komen en het gemis nu al voel. Niet meer stappen in mithology, geen salsa meer, niet meer twee keer per dag soep (als je het maar laat mama!), niet meer de geirriteerde PASSÉ POR FAVOR van Doris als je niet binnen tien sec opsprong om aan tafel te komen, niet meer eten bij pachapapa/juanitos/dino's, niet meer de gezellige mensen om me geen, niet meer schaamteloos meer kunnen roddelen in het nederlands, niet meer hoeven schelden tegen de douche, niet meer gratis drankjes krijgen die daadwerkelijk alcohol bevatten, niet meer hoeven rennen voor je leven als je oversteekt en ga zo maar door. Een ding is zeker; Cusco en alle herinneringenndie daarbij horen met allenleuke mensen heeft een speciaal plekje in mijn hart gekregen en zal nog vaak opgehaald worden!! Dan rest nu nog het slapen (eindeeelijk naar drie uur slaap in twee nachten) in mijn kingsize bed en de lange vliegreis naar Nederland en dan zit het geweldige avontuur er al weer op. Like they say; time flies when you are having fun. I couldn't agree more!